စိတ်ထဲရှိသမျှ

အခုတော့တိုက်ပွဲတွေ ဖြစ်နေတဲ့ ဝိမလ (မောင်တော) မှာ ယူကီဟာ အရင်လိုလမ်းပျော်ဖိုက်တာ ဖြစ်နေတုန်းပဲလား ဘဝပြောင်းသွားပြီလားဆိုတာ ဘုရားသခင်ပဲသိတော့မယ်။ ယူကီဆိုတာ ဝိမလမှာ ဖိုက်တာ။ လမ်းပျော်ပဲ။ သူ့နောက်မှာ အနည်းဆုံး ဖော်လိုဝါ သုံးယောက်အမြဲရှိတယ်။ ညဖက် ကျနော့်တို့ လမ်းထဲကိုဝင်လာတဲ့ တစ်စိမ်းတွေကို ပညာပြရတာလည်း ကြိုက်တယ်။ ကျနော်တို့ ဝိမလကို စပြောင်းလာတော့ ယူကီတို့နဲ့ ငြှိလိုက်သေးတယ်။ နောက်ပိုင်း ငြိမ်းချမ်းရေး စာချုပ် လုပ်လိုက်မှ အဆင်ပြေသွားတာ။ သူ့မှာနာမည်တွေ အများကြီးရှိတယ်။ ယူကီဆိုတာကတော့ ကျနော်ပေးထားတာ။ ကျနော့် ဘေးအိမ်က ယူကီကို နေ့လည်စာ၊ ညစာ sponsor ပေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ညဆိုရင်တော့

Weeks have passed, and I've been looking for her. The last time I saw her was just about a month ago. I met her at her usual hangout place, which is in front of the hospital. Then she disappeared.  I longed to see her so badly and asked around, but no one seemed to know her whereabouts. All I wanted was to say her a sweet goodbye before leaving the town.  Today, while on my way to work, I thought of her again. Thank God. A miracle happened.  I thought I caught a glimpse of her as I rode past the hospital, so I turned back to confirm it was her. And indeed, it was.  There she was, pacing back

I feel like I want to write a eulogy, having learnt the news of his passing today.  I named him Bobby TimSway, but he was known as ပျောက်ကျား by the community; he was a two-month-old stray puppy that used to roam the place where I live in.  He had 11 siblings. Most of them found a loving and caring home.  He and his three siblings, all females, were left out and struggled together with his mum, the dethroned queen of the place. I got to know him through his sister, whom I named Bella TimSway, aka လေးလုံး in the community;