အာရှတိုက်သားနှင့် ပြုပြင် ထိန်းသိမ်းခြင်းဆိုင်ရာ အသိပညာ
The main difference between developed and developing countries would be progression and stability, whether politically or economically. If one visited the developed countries some years ago, they are bound to see what one saw back then
remains unchanged mainly despite the time. If there was, only be an unnoticeable minor modification. It would be like a pick-up-when-you-left-it-a-decade-later scenario. Sadly, the same thing can’t be said for developing countries. Let
alone a decade, even a week, can change things dramatically. I’ve got many examples to support this theory, but I will start with the most recent one.
Two weeks ago, I went to Buthidaung with my roommate. One week later I went there again with my colleagues: voilà!! A concrete road paving was in progress. Who knows, next time a flyover will be in sight? (Over dramatic reaction now, of
course, there won’t be a flyover)
Ten years I waited. I waited patiently to sit and admire an overlooking view of the Htuk Khant Thein temple built by King Min Phaloun in AD-1571 from the temple of victory @ Shite-thaung temple built by Min Bin in 1535 - 1536. See
the picture below. Now, look at this. What a disappointment!! I feel like I’ve lost an irreplaceable thing. Bricks and concrete. What a complete loss to me!! Time can make many things great, better, elegant, and sentimental. Sadly,
not in this case.
The knowledge of preservation and maintenance is still what Asian people lack yet to master and needs more practice.
It is disappointing that we human beings seem to understand the value of oils, timbers, and minerals but do not appreciate the value of the heritages, the unspoiled beauty, and wildlife.
ဖွံ့ဖြိုးပြီးနိုင်ငံများနှင့် ဖွံ့ဖြိုးဆဲနိုင်ငံများကို ခွဲခြားသတ်မှတ်သည့် အဓိကကွာခြားချက်မှာ နိုင်ငံရေးအရဖြစ်စေ၊ စီးပွားရေးအရဖြစ်စေ တိုးတက်မှုနှင့် တည်ငြိမ်ရေးဖြစ်သည်။ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်အနည်းငယ်က ဖွံ့ဖြိုးပြီးနိုင်ငံတွေကို
လည်ပတ်ခဲ့မယ်ဆိုရင် သူ/သူမဟာ အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ သူတို့မြင်ခဲ့ရတာတွေကို ပြန်မြင်ရမှာဖြစ်သလို အများစုကတော့ မပြောင်းလဲပါဘူး။ ရှိခဲ့ပါက၊ သတိမထားမိနိုင်သော အသေးစား ပြုပြင်မွမ်းမံမှုသာ ဖြစ်ပါသည်။ ၎င်းသည် ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုကြာ
သင်ထွက်ခွာသွားပြီးနောက် ပြန်ကောက်ယူကြည့်သည့် မြင်ကွင်းတစ်ခုကဲ့သို့ ဖြစ်လိမ့်မည်။ ဝမ်းနည်းစရာကောင်းတာက ဖွံ့ဖြိုးဆဲနိုင်ငံတွေအတွက် ဒီလိုပဲ ပြောလို့မရပါဘူး။ ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုမပြောနဲ့ တစ်ပတ်တောင် သိသိသာသာ ပြောင်းလဲသွားနိုင်ပါတယ်။
ကျွန်ုပ်၏ဤသီအိုရီကို ပံ့ပိုးရန် ဥပမာများစွာရှိသော်လည်း မကြာသေးခင်ကဖြစ်သော တစ်ခုနှင့် စတင်ပါမည်။
လွန်ခဲ့သော 2 ပတ်က ကျွန်ုပ်၏အခန်းဖော်နှင့်အတူ ဘူးသီးတောင် သို့သွားခဲ့သည်။ နောက် 1 ပတ်ကြာတော့ ကျွန်ုပ်၏လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေနဲ့ ထပ်သွားခဲ့တယ်။ အမလေးဗျာ၊ ကွန်ကရစ်လမ်းခင်းခြင်းများ ဆောင်ရွက်နေပါသည်။ နောက်တစ်ခါ ခုံးကျော်တံတား ပေါ်လာတော့မယ်ဆိုတာ
ဘယ်သူသိလဲ။ (နောက်တာပါ ဟုတ်ပါတယ်၊ ခုံးကျော်တံတား ရှိတော့မှာ မဟုတ်ပါဘူး)
၁၀ နှစ်လောက် စောင့်ခဲ့ရတယ်။ ဒီမြင်ကွင်းကိုချီးမွမ်းဖို့ စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ စောင့်နေခဲ့ရပါတယ်။ အောင်ပန်း (ဝါ) သျှစ်သောင်း မှ ထုက္ကန့်သိမ်ပုထိုးတော်ကြီး ကို အပေါ်စီးမှမြင်နေရတဲ့မြင်ကွင်းပါ။ အခု ကြည့် လိုက်ပါ။ စိတ်ပျက်စရာကောင်းလိုက်တာ။
အစားထိုးလို့မရတဲ့ အရာတစ်ခု ဆုံးရှုံးသွားသလို ခံစားရတယ်။ အုတ်ကွန်ကရစ်။ ကျွန်ုပ် အတွက် ဆုံးရှုံးမူကြီးပါပဲ!! အချိန်သည် အရာများစွာကို ကောင်းမွန်စေသည်၊ ပိုကောင်းစေသည်၊ တပ်မက်ဖွယ်ကောင်းသော စိတ်ကူးယဉ်ဆန်မှုကို ဖြစ်စေနိုင်သည်။
ဝမ်းနည်းစရာကောင်းတာက ဒီကိစ္စမှာ မဟုတ်ပါဘူး။
ထိန်းသိမ်းခြင်းနှင့် ပြုပြင်ထိန်းသိမ်းခြင်းဆိုင်ရာ အသိပညာသည် အာရှတိုက်သားများ မသိသော ကျွမ်းကျင်ရန် လိုအပ်ပြီး ပိုမိုလေ့ကျင့်ရန် လိုအပ်သောအရာပါ။
ကျွန်ုပ်တို့လူသားများသည် ရေနံ၊ သစ်များနှင့် ဓာတ်သတ္တုများ၏တန်ဖိုးကို နားလည်ပုံပေါ်သော်လည်း အမွေအနှစ်များ၊ မပျက်စီးသေးသော အလှတရားများနှင့် တောရိုင်းတိရစ္ဆာန်များ၏တန်ဖိုးကို နားမလည်သည့်အတွက် စိတ်ပျက်စရာကောင်းပါသည်။
