စိတ်ထဲရှိသမျှ

ခရစ္စမတ်ပိတ်ရက်မှာအိမ်မပြန်ဖြစ်တော့ဘဲ မြေက်ဦးကိုသွားမဲ့အကြောင်းပြောတော့ အခန်းဖော်ညီညီက လေးမြို့ချောင်းနဲ့ မဟာထီးဘုရားကို ရောက်အောင်သွားဖို့ တိုက်တွန်းတယ်။ မြောက်ဦးကိုရောက်ပြီး သုံးရက်အကြာမှာ လေးမြို့ချောင်းခရီးစဉ်ကို ကျနော်စတင်ပါတော့တယ်။ ကံကောင်းချင်တော့ ကျနော်တည်းခိုတဲ့ဟိုတယ်မှ အလုပ်နေတဲ့ receptionist ညီမလေးက သူ့ဦးလေးအသိလှေရှိကြောင်းနဲ့၊ ယုံကြည့်ရတဲ့အကြောင်း ပြောပြလာတော့ သူ့အဆက်အသွယ်နဲ့ပဲသွားဖို့ ကျနော်ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တယ်။ နောက်နေ့မနက် ၆နာရီ မထိုးခင်လောက်မှာ Tuk Tuk ဆရာအကိုတစ်ယောက် ကျနော်ကိုလာခေါ်တယ်။ မြောက်ဦးမြို့မစျေးအနားမှာရှိတဲ့ လှေဆိပ်ကနေ လှေစီးရမှာလို့ ကျနော်ထင်နေခဲ့တာ။ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ

A one-side story is never considered complete because there will be a few missing pages – Jonathan. At the end of the day, as we fell into separate beds, exhausted, I came to the realisation that we agreed on nothing and made no compromises, if only for or if there were.  I returned to MRA. Not alone, but with Ester. I am always a little scared when I finally visit a place I’ve always wanted to see. I can’t help but think the place will never be as good as my anticipation of it. But MRA is an exception; this town never disappoints me, regardless of the times I’ve visited. It’s now early March, but we still feel the

An extract from my journal: On our return journey, the boatman informed me we would stop at a village named ကုန်းချောင်း (Kone Chaung) by the river for lunch. As the boat approached the riverbank, a few rudimentary bamboo huts concealed behind the wild bushes came into view in the distance. "These people here are seasonal workers but not a native," the boatman explained. "They came from the outskirt of Mrauk-U to do bamboo business here. You would be surprised that some of this bamboo even made its way to Buthidaung and Maungdaw townships. Yes, that far," he assured me. The tide was low. Under the baking sun,

ဒီနေ့က ကျနော်မွေးနေ့ဗျာ။ ပုံမှန်ဆိုရင် မိသားစု၊သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပျော်စရာအမှတ်တရတစ်ခု ဖန်တီးဖြစ်မယ်။ ဒါပေမဲ့ အခု မိုင်ပေါင်းများစွာ အဝေးတစ်နေရာကိုရောက်နေတော့ I will take things as they come လို့ပဲဆုံးဖြတ်ထားတယ်။ Today’s plan ကတော့ရှင်းပါတယ်။ အားလပ်ရက်မှာခရီးထွက်နေတော့ မနေ့က မသွားဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဘုရားတွေ ဆီကို သွားမယ်။ နေဝင်ချိန်ကို ခံစားမယ်။ ပြီရင် local အရက်ဆိုင် တစ်နေရာကို သွားပြီး chill မယ်။ ဒါလောက်ပါပဲ။ ပထမဆုံး အနေနဲ့ the most famous five pagodas ထဲက တစ်ဆူ ကိုသွားတယ်။ ဘုရားရှေ့က ဆိုင်မှာ မုန့်ဖတ်သုပ်စားတယ်။ ဘုန်းဘုန်းတစ်ပါးရောက်လာပြီး မုန့်တီသောက်တော့ သူအတွက်လဲ ရှင်းပေးလိုက်တယ်။ မွေးနေ့ လှူဒါန်းခြင်းပါပဲ။

The main difference between developed and developing countries would be progression and stability, whether politically or economically. If one visited the developed countries some years ago, they are bound to see what one saw back then remains unchanged mainly despite the time. If there was, only be an unnoticeable minor modification. It would be like a pick-up-when-you-left-it-a-decade-later scenario. Sadly, the same thing can’t be said for developing countries. Let alone a decade, even a week, can change things dramatically. I’ve got many examples to support this theory, but I will start with

Julia and Christophe set out for Mrauk-U, a medieval town, famous for the ancient temples, in northern Rakhine state. Two weeks later I met them at a dinner party that they hosted at their residence.  “Mrauk-U is beautiful,” Julia tried to start a conversation.  "We stayed overnight in Sittwe and rented a boat through our hotel receptionist to get there the next day. It was an awful six hours boat ride and the journey was somewhat uneventful, but we shall never forget that sunrise moment we saw from our boat on a misty morning on the river.”  “It was spectacular” she added. “Just beyond my words to