စိတ်ထဲရှိသမျှ

အခုတော့တိုက်ပွဲတွေ ဖြစ်နေတဲ့ ဝိမလ (မောင်တော) မှာ ယူကီဟာ အရင်လိုလမ်းပျော်ဖိုက်တာ ဖြစ်နေတုန်းပဲလား ဘဝပြောင်းသွားပြီလားဆိုတာ ဘုရားသခင်ပဲသိတော့မယ်။ ယူကီဆိုတာ ဝိမလမှာ ဖိုက်တာ။ လမ်းပျော်ပဲ။ သူ့နောက်မှာ အနည်းဆုံး ဖော်လိုဝါ သုံးယောက်အမြဲရှိတယ်။ ညဖက် ကျနော့်တို့ လမ်းထဲကိုဝင်လာတဲ့ တစ်စိမ်းတွေကို ပညာပြရတာလည်း ကြိုက်တယ်။ ကျနော်တို့ ဝိမလကို စပြောင်းလာတော့ ယူကီတို့နဲ့ ငြှိလိုက်သေးတယ်။ နောက်ပိုင်း ငြိမ်းချမ်းရေး စာချုပ် လုပ်လိုက်မှ အဆင်ပြေသွားတာ။ သူ့မှာနာမည်တွေ အများကြီးရှိတယ်။ ယူကီဆိုတာကတော့ ကျနော်ပေးထားတာ။ ကျနော့် ဘေးအိမ်က ယူကီကို နေ့လည်စာ၊ ညစာ sponsor ပေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ညဆိုရင်တော့

Finding houses in Maungdaw has proven to be more difficult than I anticipated. Before my arrival, I had envisioned a simple elevated house with basic features such as bamboo walls, a thatched roof, a well, an outside toilet, and plenty of shady trees. I was hoping for a rural setting with a peaceful atmosphere. That envision of mine was wishful, unfortunately. Furthermore, things got even more difficult as I was unaware at the time but later found out that being an outsider posed an even greater challenge in finding a place to live, as I had to

I am a great believer in equality and treating people with dignity regardless of their racial, religious, and socioeconomic backgrounds. I have always been proud to say that I was brought up to treat people around me this way, and I have held pride in saying that. However, there was this particular time that shook my long-held beliefs, questioned me, and even cast a shadow of doubt on me. Before I tell you the story, I must explain where and how this happened so that you can fully comprehend it. Two weeks after my arrival in Maungdaw,

ကျနော်တို့ ပုံမှန် လှည်ပတ်နေတဲ့ နေ့ရက်တိုင်းဟာ အခြားသူတွေ့ရဲ့ ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့ နေ့ရက်တွေ မဟုတ်ဘူးလား။ ကုန်လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးလ ဒီနေ့ ၂၈ရက် ကျနော် မောင်တောမှာ ရှိနေခဲ့တယ်။ အင်အားပြင်းမုန်တိုင်း Mocha ဖြတ်သွားပြီးနောက် ဖယောင်းတိုင်မီးအလင်းရောင်နဲ့ ကျနော် တို့နေထိုင်ခဲ့တဲ့ အစောပိုင်းကာလတွေပေါ့ဗျာ။ ကျနော် အခန်းဖော် ညီညီ စစ်တွေကို မုန်တိုင်းပြီးနှစ်ရက် အကြာမှာ ပြန်သွားတော့ အိမ်မှာ ကျနော် တစ်ယောက်ထဲပဲ ကျန်ခဲ့တယ်။ အဲ့နေ့က တနင်္ဂနွေဗျ။ အလုပ်ပိတ်ရက် တနင်္ဂနွေနေ့

I do not recall whose idea it was, but a fishing trip to the reservoir was confirmed. Earlier that day, we met for breakfast at Toe Chan teashop, our weekly hangout place in Maungdaw.  At noon, we met again and purchased hooks and weights from the market. Ko Zaw Myint borrowed a fishing rod from Ko Aung Kyaw Than. We were – Ko Zaw Myint, Ko Tin Tun Khine, Nyi Nyi @Shwe Maung Thein, and myself. We set out without baits. It was still early in the day, and we could not get the shrimp. The sun blazed hot as we travelled to the

I would not consider myself a foodie. Though, there are times when I do enjoy certain food. I enjoy pickled tea leave salad. I remembered asking Dada to bring some for me when I was in the UK. Aside from that, this became a newfound craving of mine. About a month after I arrived in Maungdaw, an uncontrollable craving for samosas hit me. Usually, I do not prefer oily foods, but it was so strong and I wanted to indulge in samosas.  I could not conceal this desire of mine that one day I asked Ko Tin Tun Khine if he knew of any teashop

မောင်တော သူငယ်ချင်းများ အားလုံး ကို နှုတ်ဆက်ပါတယ်။ တရားနဲ့သာ ဖြေကြပါ။ “ဘာဖြစ်လာမလဲ” ဆိုတဲ့ မနက်ဖြန်များစွာနဲ့ ပြည့်နေတာကြောင့် “ပြန်ဆုံမယ်”လို့ ကျနော်မပြောတော့ပါဘူး။  Farewell to all Maungdaw friends. Seek your solace in Dhāma. Since tomorrow (s) are filled with uncertainties, I can’t say our paths will cross again. Today, I close Chapter 3.  Since shit hit the fan, the years 2020 and 2021, now regarded by the citizen of Bruma as a moment of monumental transformation in Burma’s history, I’ve been keeping a record of my life as I live through it. The first two chapters were about happiness

It has been pissing down for the past three days. I am getting sick of it. For many of us, rainy season often evokes a sense of nostalgia and romance. The cozy atmosphere created by the rains can be quite comforting and soothing. Given the chance, everyone wants to sit by a window, sipping something hot, listening to the rhythmic patter of the raindrops while indulging in their thoughts and memories. It’s a simple pleasure that many enjoy during the rainy days. However, for those who must make a living in rains would have a different story to tell. When I joined the organisation

Weeks have passed, and I've been looking for her. The last time I saw her was just about a month ago. I met her at her usual hangout place, which is in front of the hospital. Then she disappeared.  I longed to see her so badly and asked around, but no one seemed to know her whereabouts. All I wanted was to say her a sweet goodbye before leaving the town.  Today, while on my way to work, I thought of her again. Thank God. A miracle happened.  I thought I caught a glimpse of her as I rode past the hospital, so I turned back to confirm it was her. And indeed, it was.  There she was, pacing back

ဘာလိုလို့နဲ့ မောင်တောကို ရောက်တာ 29th March ဆိုရင် တစ်နှစ်ပြည့်တော့မယ်။ မောင်တော တစ်နှစ်ပြည့် အမှတ်တရ ရေးရင် ကောင်းမယ် လို့စဉ်းစားတော့ ကျနော် အတွေးမှတ်စု (journals) ကိုပြန်လှန်ရတယ်။ ရေးစရာတွေများတော့ ဘယ်က စရေးရမယ် မသိ။ မောင်တော ဆိုတဲ့ မြို့ကို စသိတာ 2017 ဖြစ်မယ်။ ဘိလပ် ရောက်နေခဲ့တဲ့ ကျနော်အတွက် မောင်တောမြို့ဟာ ethnic cleansing ဆိုတဲ့ international ခေါင်းကြီး သတင်းတွေအောက်မှာ မကြာခဏ ကျနော် ဖတ်ရခဲ့တဲ့ မြို့တစ်မြို့ထက်မပိုခဲ့ပါဘူး။ ပြီးတော့လဲ ဘိလပ် ရဲ့ ညတွေအောက်မှာ ကျနော် သူကိုမေ့သွားတယ်။ 2021 coup ဖြစ်တော့ မြတ်ကျော်သူ

မေယုမှာ မိုးရွာရင် တစ်ကိုယ်တည်းငေးမိရဲ့ အတွေးဟိုသည်ခုန်လို့ ရူးတော့မယ်။ Not my own lines, but hugely inspired by the work of ဆရာမ ကြည်အေး။ ဘာလိုလိုနဲ့ ဒီကို ရောက်နေတာ (၄) လရှိတော့မယ်။ ရာသီဥတု၊ အစားအစာ၊ စကားတွေကအစ တော်တော်လေးကွဲတယ်။ အထိကပြဿနာက ဘာသာစကားနဲ့ အစားအစာ ပဲ။ ရောက်စက အတော်တိုင်ပတ်တာ။ အခုလည်း တိုင်ပတ်စဲပဲ။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တစ်ယောက်ထဲထိုင်နေရင် အရမ်းအထီးကျန်သ

I feel like I want to write a eulogy, having learnt the news of his passing today.  I named him Bobby TimSway, but he was known as ပျောက်ကျား by the community; he was a two-month-old stray puppy that used to roam the place where I live in.  He had 11 siblings. Most of them found a loving and caring home.  He and his three siblings, all females, were left out and struggled together with his mum, the dethroned queen of the place. I got to know him through his sister, whom I named Bella TimSway, aka လေးလုံး in the community;