စိတ်ထဲရှိသမျှ

တစ်နေ့က ဂျာမန်ကျောင်းသွားတဲ့လမ်းမှာ ခြောက်နှစ်အရွယ် ကလေးမလေးကို အရောင်တွေအကြောင်း English လို့စာသင်ပေးနေတဲ့ ဦးလေးကြီးကို သတိထားမိသွားတယ်။ Red အနီရောင်၊ Yellow အဝါရောင် အထိအဆင်ပြေနေခဲ့တဲ့ဦးလေးက Green ရောက်မှ ဂရန်း ဆိုပါလေရော။ ကျနော်ထင်လိုက်တယ် ဦးလေးတော့ မနက်စောစောစီးစီး ဂရန်းရိုင်ရယ် (Grand Royal) တောင့်တနေပြီလို့။ အပြန်ကြတော့ ဂျူဒိုသင်တန်းကျောင်းရှေ့မှာ “ဒေါ” ဆိုတာ မြန်မာလို့ “တံခါး” လို့အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုကြောင်း မြေးမလေးကို အသဲအသန်ရှင်းပြနေတဲ့ အဖိုးကိုတွေ့တယ်။ မြေးမလေးကလည်း “ဒေါ” ဟာ “အရုပ်” ဖြစ်ကြောင့် စိတ်မရှည်စွာ ချေပပြောဆိုပြန်တယ်။ Door (တံခါး) နဲ့ doll (အရုပ်)ကို စာလုံးမပေါင်းပြပဲ မြေးအဖိုးတွေ အဲ့နေ့က ဘယ်အချိန်အထိ ငြင်းခုန်ကြလဲ ကျနော်သိချင်နေမိတယ်။

“We had livestock, a chicken farm,” she said. “We sold them one by one to stave off hunger. Now, we’re down to three chickens, two ducks, and this trishaw, which we’re trying to sell just to buy a bag of rice for the month.” The sun blazed like an angry god that day, sweating me like a pig. We walked across the parched paddy fields, now littered with waste. We were heading towards a cluster of huts. I found a woman there in her early thirties sitting on the doorstep, having her lunch. A few chickens and ducks were roaming near a battered trishaw in her

I heard this thought-provoking idea from a friend about a decade ago. I can’t recall the exact words now, but I believe it went something like, “As we focus on the days we assume we have left, we tend to forget the day we will inevitably leave this world.” I have been reflecting on this for the past few days; the more I think about it, the more I find myself realising, like many others, that I don’t think much about death in my everyday life. And like many others, I also take tomorrow for granted. This, of course, goes without saying how much I love to fill my days with endless plans—

ခရစ္စမတ်ပိတ်ရက်မှာအိမ်မပြန်ဖြစ်တော့ဘဲ မြေက်ဦးကိုသွားမဲ့အကြောင်းပြောတော့ အခန်းဖော်ညီညီက လေးမြို့ချောင်းနဲ့ မဟာထီးဘုရားကို ရောက်အောင်သွားဖို့ တိုက်တွန်းတယ်။ မြောက်ဦးကိုရောက်ပြီး သုံးရက်အကြာမှာ လေးမြို့ချောင်းခရီးစဉ်ကို ကျနော်စတင်ပါတော့တယ်။ ကံကောင်းချင်တော့ ကျနော်တည်းခိုတဲ့ဟိုတယ်မှ အလုပ်နေတဲ့ receptionist ညီမလေးက သူ့ဦးလေးအသိလှေရှိကြောင်းနဲ့၊ ယုံကြည့်ရတဲ့အကြောင်း ပြောပြလာတော့ သူ့အဆက်အသွယ်နဲ့ပဲသွားဖို့ ကျနော်ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တယ်။ နောက်နေ့မနက် ၆နာရီ မထိုးခင်လောက်မှာ Tuk Tuk ဆရာအကိုတစ်ယောက် ကျနော်ကိုလာခေါ်တယ်။ မြောက်ဦးမြို့မစျေးအနားမှာရှိတဲ့ လှေဆိပ်ကနေ လှေစီးရမှာလို့ ကျနော်ထင်နေခဲ့တာ။ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ

ငိုရမှာလား၊ ရယ်ရမှာလား မသိတော့ဘူးရယ်လို့ ပြောတော့ Laugh out loud and reborn လို့ပြန်ပြောရှာတယ်။ ရယ်နေရုံက လွဲလို့ ဘာမှ မတတ်နိုင်တော့ဘူးဟေ့လို အားမလိုအားမရလေသံနဲ့ပြောနေတဲ့ မန်ယူဖန်ဘရားသားလိုပါပဲ ကျနော်လည်း ဘာမှ မတတ်နိုင်ခဲ့ပါဘူး။ ဘာမှလည်း မလုပ်နိုင်ခဲ့ပါဘူး။ ရယ်ဖြစ်လားဆိုတော့လည် မရယ်မိပါဘူး။ ငိုလားဆိုတော့လည်း မငိုချင်ဘူး။ ဝမ်းနည်းလားဆိုတော့ ဝမ်းနည်းမိတယ်။ ရင်ထဲမှာတော့ ဟာတာတာပေါ့ဗျာ။ တစ်ကယ်တော့ ကျနော်က minimalism ဆိုတဲ့ concept ကိုအရမ်းသဘောကျပြီး Minimalist တစ်ယောက် ဖြစ်ချင်ခဲ့တာ။ အခုတော့ ကျနော် တောင်းတခဲ့တဲ့ ဘဝကို ရပြီထင်တယ်။ အဖဘုရား၏ ကျေးဇူးတော်လို့ပဲ သတ်မှတ်ပါတော့မယ်။ ကျနော် လွတ်လပ်စွာ၊ အချုပ်အနှောင်မဲ့ ပျံသန်းခွင့်၊ ရှင်သန်ခွင့်ရပြီ မဟုတ်ပါလား။

When the question of how to cope with loss arises, it is far easier to offer words of comfort to a friend than to bear the weight of that sorrow yourself. After all, only through personal experience do we truly understand. I knew it was coming and thought I was well-prepared for it, both mentally and physically. But when I heard it spoken aloud, everything I had cherished and owned was gone, it felt like being hit by an enormous crashing wave, leaving me gasping for air. No, I do not think it was sadness

အခုတော့တိုက်ပွဲတွေ ဖြစ်နေတဲ့ ဝိမလ (မောင်တော) မှာ ယူကီဟာ အရင်လိုလမ်းပျော်ဖိုက်တာ ဖြစ်နေတုန်းပဲလား ဘဝပြောင်းသွားပြီလားဆိုတာ ဘုရားသခင်ပဲသိတော့မယ်။ ယူကီဆိုတာ ဝိမလမှာ ဖိုက်တာ။ လမ်းပျော်ပဲ။ သူ့နောက်မှာ အနည်းဆုံး ဖော်လိုဝါ သုံးယောက်အမြဲရှိတယ်။ ညဖက် ကျနော့်တို့ လမ်းထဲကိုဝင်လာတဲ့ တစ်စိမ်းတွေကို ပညာပြရတာလည်း ကြိုက်တယ်။ ကျနော်တို့ ဝိမလကို စပြောင်းလာတော့ ယူကီတို့နဲ့ ငြှိလိုက်သေးတယ်။ နောက်ပိုင်း ငြိမ်းချမ်းရေး စာချုပ် လိုပ်လိုက်မှ အဆင်ပြေသွားတာ။ သူ့မှာနာမည်တွေ အများကြီးရှိတယ်။ ယူကီဆိုတာကတော့ ကျနော်ပေးထားတာ။ ကျနော့် ဘေးအိမ်က ယူကီကို နေ့လည်စာ၊ ညစာ sponsor ပေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ညဆိုရင်တော့

မနေ့က စာကြည့်တိုက် အပြင်ဖက်မှာ တစ်ယောက်တည်း စာထိုင်လုပ်နေရင်း တစ်ခုံကျော်မှာထိုင်နေတဲ့ မိန်းကလေးတစ်စုက လာတဲ့လမ်းမှာ လုံကြုံရေးတွေအများကြီးချထားတာ တွေခဲ့ရတဲ့အကြောင်းပြောနေကျတာကို မထင်မှတ်ပဲ နားထောင်နေမိတယ်။ ခဏအကြာ သူတို့မိတ်ဆွေ အကိုကြီးတစ်ယောက်ရောက်လာတော့လည်း သူ့တို့လမ်းထိတ်မှာ ဧည့်စာရင်းဝင်စစ်နေပြီး လူတစ်ယောက်ကို လိုက်ဖမ်းနေလို့ ကွေ့ရှောင်နေရလို့ ရောက်လာတာနောက်ကျတဲ့အကြောင်းကိုပြောနေတာ ထက်ကြားရပြန်ရော။ ကျနော်လည်း တစ်နေ့က အိမ်ပြန်တော့ လမ်းမှာလုံကြုံရေးယူထားတဲ့ ရဲနှစ်ယောက်ရှေ့ကဖြတ်သွားခဲ့တာကို မဆီမဆိုင်သွား သတိရသွားပြန်တယ်။ နောက်တော့လဲ မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ပဲ စာကြည့်တိုက်ထဲမှာ စာလုပ်ပြီး ညနေအိမ်မပြန်ခင် ပိုင်နဲ့

Voici plus d'un an que je n'ai pensé à Vous. It's been more than a year now since I stopped thinking about you. Since I wrote my last letter My life has changed a lot. But I'm still the same. Don't laugh I've even wanted to become a painter I want to paint about Life That's what I've ransacked. I spent a sad day thinking about you And writing in my journal Life crucified in journal I hold at Rockets Turmoils Cries Departures You might think an aeroplane is dropping But it's actually me Passions Fires Sadness Losts It's useless not wanting to think about yourself I suppose we all have to cry out sometimes No? Maybe I'm the other one Too sensitive.