စိတ်ထဲရှိသမျှ

ဒီနေ့ ကျနော့်တူနဲ့ မနက်စာ အတူတူစားဖြစ်တယ်။ သူ့ကို ကုန်ခဲ့တဲ့ သုံးလလောက်က နောက်ဆုံး တွေ့ခဲ့တာဖြစ်မယ်။ နိုင်ငံရေးစာပေတွေ စိတ်ဝင်စားလာတာ သတိထားမိတယ်။ Che Guevara အကြောင်း ဆွေးနွေးချင်လာပြီး၊ Gandhi ကိုအားကျ၊ သဘောကျနေတဲ့ အကြောင်းတွေ သူ့ဆီကကြားလာရတယ်။ တာဝန်ယူမှု၊ တာဝန်ခံမှု စတဲ့ စကားလုံးကြီးတွေ သုံးလာတာလည်း သတိထားမိတယ်။ ရသစာပေတွေ ဖတ်ရတာလည်း ကြိုက်ပြန်တယ်တဲ့။ နန်းကြီးသုပ် ကြိုက်တာတော့ မပြောင်းလဲသေးဘူး။ နောက်တစ်ခါ ပြန်တွေရင် ကျနော်ကို့ George Orwell ရဲ့ Animal Farm (ခြေလေးချောင်း တော်လှန်ရေး) အကြောင်းတွေ ပြောမလား၊

I’ve read Yearning (တမ်းတတတ်သည်) by Kyi Aye. In all honeslty, I chose to read it solely because of the title. However, I was disappointed to discover that among all the Burmese books I’ve read, this one was the most challenging to comprehend because it was filled with unfamiliar words, expressions, regional terms, and complex sentence structures. And it’s with much shame I hereby also admit that I understood only about 45% of it. From what I could grasp, the story revolves around a love affair between a 19-year-old man and an older woman. However, I’m certain that there are still

The most famous Shakespearean quote is “To be or not to be.” But right now, it would not be wrong to say that the real burning question for young Burmese people is: “To stay or to leave” the country. I was not an exception to this. I asked myself the same question six months after the coup, and it took me another six months to make a final decision. Back then, I sat by the shore almost every day, watching the restless waves crashed. As I turned the question over and over in my head, I smoked one cigarette after another, enduring every level of hell

မတွေ့ဖြစ်တာကြာပြီးတဲ့နောက် ပထမဦးဆုံးအကြိမ် ထူးထူးဆန်းဆန်း ကျနော့်တူကို အိမ်မက် မက်တယ်။ မနက်အရုဏ်မတက်ခင် အချိန်မှာ မက်တဲ့အိမ်မက်ပဲ။ ဆောင်းတွင်းအိမ်မက် ကတောက်ကတက်လို့ ဆိုကြတယ် မဟုတ်လား။ သောချာတာကတော့ ကျနော် သူ့ကိုစိတ်စွဲပြီး အိမ်ပျော်သွားလို့ သူ့အကြောင်း အိမ်မက် မက်တာလို့ပဲထင်တယ်။ နေမကောင်းဘူးလို့ သိရတော့ စိုးရိမ်ပှုပန်မိတာ အမှန်ပဲ။ ကျနော့်ကို စိတ်ဆိုးနေလို့ စကားမပြောတာတဲ့။ သူပြောနေတုန်း အပြစ်ကင်းစင်တဲ့ သူ့ရဲ့မျက်နှာကိုပဲ ကြည့်နေမိတယ်။ ဖြေရှင်းချက်တွေ သူ့ကိုမပေးမိသလို မေးခွန်းတွေလည်း ပြန်မမေးမိဘူး။ ကျောင်းဝင်ခွင့်အတွက်ဆိုပြီး မကြာသေးခင်က

နှစ်ကုန်ရက် နီးလာတော့ ၂၀၂၄ ဘယ်လို ဖြတ်သန်းခဲ့ပါတယ်ဆိုပြီး ရေးကြတယ်။ ကျနော်လည်း သူလို၊ ငါလို အများနည်းတူ ပေါ်ပင်မှာပျော်ရွှင်ကြည့်ပါမယ်။ စိတ်မကျေနပ်ခြင်းတွေ၊ အားမလို အားမရဖြစ်ခြင်းတွေ၊ သည်းခံနိုင်စွမ်းမရှိခြင်းတွေက အရင်နှစ်တွေထက် ပိုလာတာတော့ အမှန်ပဲ။ ဒါဟာလည်း ကျနော်ဖတ်ဖြစ်ခဲ့တဲ့ စာအုပ်တွေကြောင့်ဖြစ်မယ်ထင်တယ်။ နှစ်အစ ဒေါ်ခင်ကြည် foundation မှာ volunteer အနေနဲ့ လုပ်ခဲ့တဲ့ Burmese-American ဦးလေးရဲ့ BBC interview ကို YouTube မှာ အမှတ်မထင်ကြည့်မိတယ်။ General ခင်ညွန်ရဲ့ စသုံးလုံးတွေကို တော်တယ်လို့ သူ့ကပြောတော့ ကျနော် အရမ်းစိတ်ဝင်စား

တစ်နေ့က ဂျာမန်ကျောင်းသွားတဲ့လမ်းမှာ ခြောက်နှစ်အရွယ် ကလေးမလေးကို အရောင်တွေအကြောင်း English လို့စာသင်ပေးနေတဲ့ ဦးလေးကြီးကို သတိထားမိသွားတယ်။ Red အနီရောင်၊ Yellow အဝါရောင် အထိအဆင်ပြေနေခဲ့တဲ့ဦးလေးက Green ရောက်မှ ဂရန်း ဆိုပါလေရော။ ကျနော်ထင်လိုက်တယ် ဦးလေးတော့ မနက်စောစောစီးစီး ဂရန်းရိုင်ရယ် (Grand Royal) တောင့်တနေပြီလို့။ အပြန်ကြတော့ ဂျူဒိုသင်တန်းကျောင်းရှေ့မှာ “ဒေါ” ဆိုတာ မြန်မာလို့ “တံခါး” လို့အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုကြောင်း မြေးမလေးကို အသဲအသန်ရှင်းပြနေတဲ့ အဖိုးကိုတွေ့တယ်။ မြေးမလေးကလည်း “ဒေါ” ဟာ “အရုပ်” ဖြစ်ကြောင်း

“We had livestock, a chicken farm,” she said. “We sold them one by one to stave off hunger. Now, we’re down to three chickens, two ducks, and this trishaw, which we’re trying to sell just to buy a bag of rice for the month.” The sun blazed like an angry god that day, sweating me like a pig. We walked across the parched paddy fields, now littered with waste. We were heading towards a cluster of huts. I found a woman there in her early thirties sitting on the doorstep, having her lunch. A few chickens and ducks were roaming near a battered trishaw in her

I heard this thought-provoking idea from a friend about a decade ago. I can’t recall the exact words now, but I believe it went something like, “As we focus on the days we assume we have left, we tend to forget the day we will inevitably leave this world.” I have been reflecting on this for the past few days; the more I think about it, the more I find myself realising, like many others, that I don’t think much about death in my everyday life. And like many others, I also take tomorrow for granted. This, of course, goes without saying how much I love to fill my days with endless plans—

ခရစ္စမတ်ပိတ်ရက်မှာအိမ်မပြန်ဖြစ်တော့ဘဲ မြေက်ဦးကိုသွားမဲ့အကြောင်းပြောတော့ အခန်းဖော်ညီညီက လေးမြို့ချောင်းနဲ့ မဟာထီးဘုရားကို ရောက်အောင်သွားဖို့ တိုက်တွန်းတယ်။ မြောက်ဦးကိုရောက်ပြီး သုံးရက်အကြာမှာ လေးမြို့ချောင်းခရီးစဉ်ကို ကျနော်စတင်ပါတော့တယ်။ ကံကောင်းချင်တော့ ကျနော်တည်းခိုတဲ့ဟိုတယ်မှ အလုပ်နေတဲ့ receptionist ညီမလေးက သူ့ဦးလေးအသိလှေရှိကြောင်းနဲ့၊ ယုံကြည့်ရတဲ့အကြောင်း ပြောပြလာတော့ သူ့အဆက်အသွယ်နဲ့ပဲသွားဖို့ ကျနော်ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တယ်။ နောက်နေ့မနက် ၆နာရီ မထိုးခင်လောက်မှာ Tuk Tuk ဆရာအကိုတစ်ယောက် ကျနော်ကိုလာခေါ်တယ်။ မြောက်ဦးမြို့မစျေးအနားမှာရှိတဲ့ လှေဆိပ်ကနေ လှေစီးရမှာလို့ ကျနော်ထင်နေခဲ့တာ။ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ